خزان زندگی

گُلی زیبا در گلخانه بودم

بسی محبوب و هم جانانه بودم

به روز و شب عطری می فشاندم

به هر سویی دلی را می کشاندم

تنم پر بود نوازشهای خورشید

تبسم می زد و شاداب خندید

به هر سویَم گلستان عالَمی داشت

درون قلب من امید می کاشت

بَر وشاخم همه پُر بود جوانی

به شورم بود شورِ زندگانی

بناگه سردی ایام دیدم

تنم لرزید وفریادی شنیدم

بسر آمد زمان ناز وعشرت

پس از این آمده ایام حسرت

چه روزهایی که بالیدم به نازم

چه شبهایی که دیدم عشق بازم

خراب و زرد کرد آبادیم را

بخشکاند این همه شادابیم را

بساط این جوانی هم بسر شد

خزان آمد بهاری هم به در شد

خزان آمد نمانده هیچ نشانی

که پیری آمد و طی شد جوانی